dissabte, 25 d’octubre del 2008

A VEGADES ÉS DIFÍCL

A vegades és difícil no pensar en tu. Tot sovint penso que ens hauríem de veure més. Sé que ho vols i jo no he pogut donar-t'ho darrerament. No per manca de ganes, t'ho puc assegurar. No cal que et digui per quins motius no ha pogut ser. Ja els saps.
No em tinguis en compte aquests mals moments. No els he provocat jo. M'hi he vist immers sense demanar-ho. M'ha tocat la loteria sense posar-hi.
La vida, a vegades, ens posa a prova i, davant de l'adversitat, hem de fer el cor fort i tirar endavant. Això intento fer. Em costa molt..... no ets pots imaginar quant, però ho intento.
Només espero que sàpigues entendre, com ho faig jo amb les teves raons, per quin motiu les coses són com són. Ara tinc uns problemes (de fet, un que en provoca d'altres) que he de solucionar.
Només et puc dir allò que ja saps.... que t'e (en aquell codi que vàrem inventar l'altre dia).
Només això...... Avui (malalt i abatut) no puc dir res més.

divendres, 10 d’octubre del 2008

LA PROMESA

Hace cuatro horas han llamado a casa para avisarnos que te estabas muriendo. No he tenido que esforzarme para no llorar... ya hace años que no me quedan lágrimas. Ella ha llorado.... yo no podía. Sólo he agarrado tu mano, fria, claveteada por las agujas. Sólo una promesa: lucharé hasta el final, no se saldran con la suya. Lo haré por tí, hasta el final, sin concesiones, sin piedad, sin perdón. Todos ellos han contribuido a que tu estés aquí, ahora, entre la vida y la muerte. La mentira, la envidia, la mala sangre, los intereses personales de otros te han provocado una tensión que te ha llevado a esta situación. Mientras veía tu lenta, pausada y entrecortada respiración, he recordado todos los momentos vividos juntos y mientras agarraba tu mano he recordado cuando iba cogido de ella para no caerme, cuando empezaba a caminar. Esa mano robusta, fuerte y, sin embargo amable, segura, noble... esa mano que estrechabas con fuerza, "como hacen los hombres" decías. "No confies nunca en quien no te estrecha la mano con fuerza y de forma franca. Tampoco su carácter es fuerte y franco".

Muchas horas a tu lado... esperando. Esperando un desenlace...esperando ....esperando. Haciéndo de tripas corazón y pensando en el ayer, en el hoy, en el mañana.

De pronto, una abnea larga... muy larga. Al cabo de un rato vuelves a respirar. Por suerte tienes un corazón potente, fuerte a la par que noble, grande y desprendido. Capaz de dar amor y cariño a los que te rodeamos. Nuestra fuerza es tu corazón.

Sólo te pido una cosa: continúa respirando, haz un último esfuerzo.... no nos dejes. Sé que lucharás hasta el final, siempre lo has hecho y es lo que me has enseñado a hacer. A defender lo que crees, pese a quien pese, por encima de todo. Vive... tienes que ver cómo acaba esto y tienes que ver como reluce la verdad.

Lo siento.... no puedo escribir más, es de madrugada pero no puedo dormir. Puede que lo retome más allá... cuando pueda... cuando tenga ánimo.