dilluns, 24 de maig del 2010

ARRIBADA A LA "COVA"

No es van dir res més. La va agafar de la mà i varen baixar del vagó del tren. Pujaren les escales i anaren a parar al vestíbul de l'estació. Ell va observar com a ella se l'il·luminaven els ulls de veure tantes botigues, gent que anava i venia...
Finalment van arribar al cotxe d'ell i van pujar-hi. En Sandro li va fer un recorregut "turístic" per la ciutat. De fet, no era altra cosa que una manera de despistar-la i desorientar-la. També volia que veiés què s'estava perdent mentre estigués al lloc on la portava i que això fos un al·licient per tal que es desintoxiqués aviat.
Passada una hora, van arribar al lloc en el que el Sandro li havia preparat la seva "cova". Era un edifici vell, a punt de demolició, rodejat d'altres edificis de les mateixes característiques. Només els sense sostre i algun ionqui s'atrevien a acostar-se per allà. En Sandro ja l'havia utilitzat abans per desaparèixer ell uns dies o com a lloc de reclusió d'altres. En un habitatge del tercer pis d'aquell edifici hi havia un parell d'habitacions aprofitables. Una era la que utilitzava en Sandro esporàdicament i l'altre era una espècie de garjola.
La va ficar a l'habitació que feia de garjola i li va donar menjar i aigua -amb un tranquil·litzant potent- i va tancar la porta, no sense dir-li abans que s'acostumés a aquella habitació que seria on viuria en els propers mesos.
Una vegada ella estava tancada, va aparèixer en Karim. Ell s'ocuparia d'estar sempre de guàrdia per si a ella li passava alguna cosa, i per mantenir allunyats els possibles curiosos.
-Karim, si pasa alguna cosa extranya, me llamas. No le abras nunca la puerta. Sólo yo tengo la llave. Saldrá desintoxicada o no saldrá. Te dejo comida para ti y para ella. A ella se lo pasas por la trampilla de la puerta y le añades una pastilla de éstas en el agua. Si aparece alguien, liquidalo y avísame. Si ella intenta escapar, no lo dudes ni un momento...
-Entendido. ¿Has llamado a Ángel?
-Luego le llamo. Toma, este dinero es para ti. Cuando ésto acabe, te daré el resto.
En Sandro va marxar. Va deixar el cotxe aparcat prop de l'estació i va marxar. Mentre anava cap a casa seva, va trucar a l'Àngel.
-¿Àngel?
-Si, dime. ¿Cómo la has visto?
-¿De verdad piensas que puedo hacer alguna cosa con ella?
-Seguro que se te ocurre alguna cosa. ¡Siempre se te ocurre alguna cosa!
-Vale. Déjate de gilipolleces. ¿Qué idea tenías tu?
-Sandro, mira... Yo habia pensado en trabajos finos. Tiene buen cuerpo y sabe buscarse la vida. Le falta preparación, pero yo creo que, si le quitas el mono y la preparas un poco, puede dar mucho juego. Karim te ayudará.
-De acuerdo, pero hay que ir poco a poco. He visto que intentava ocultarme las marcas de pinchazos en los brazos. Es buena señal que le quede un poco de verguenza o de coqueteria... no sé cómo definirlo. A Karim sólo lo necesito para que la vigile. Cuando se le haya pasado el mono, ya no necesitaré a Karim. Entonces quiero estar sólo con ella.
-Pruebalo y si ves que no puedes hacer nada, liquídala. De hecho, ella ya no existe. He dado un cambiazo con su documentación. Ya sabes que los acantilados de Conil són muy peligrosos. El mar, los peces necesitan comida y han encontrado un cadaver medio comido con su documentación. Nada, no havia otra manera de identificarlo que con la documentación que llevaba encima... ¡Ya sabes como funciona ésto!
-¿Se lo han tragado? No quiero "resurrecciones".
-Ya está enterrada en un nincho y su muerte ya está inscrita en el registro. Ella ya no existe.
-Entonces, sin problemas. A partir de ahora, su culo es mio. Si hay alguna cosa destacable, ya te llamaré. Un abrazo.
-Un abrazo, Sandro. Gracias por todo, no te arrepentirás.

(Continuarà)

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada